Non hai dereito, non. A cada paso que damos na nosa loita, sáennos máis inimigos. Xa non chega cos de antes. Agora témolos onde coidábamos ter amigos, ese e o noso lamento. Temos un largo camiño andado, pero aínda e maior o que nos queda por diante. Despois de teres esperanzas co novo goberno municipal do PSOE, estamos a ver como todas as boas palabras e promesas dun realoxo xusto se volve fume. ¿Ónde está, Carmela aquela promesa de realoxarnos en vivendas unifamiliares coma as que temos?. ¿Acaso non lembras os rostros de esperanza cos ca boa xente dos nosos colectivos te recibiron?. Esto non vale para vos, ¿verdade?. Cicais un posto no senado e máis reconfortante.
E a ti, Caballero que me dixeches en persoa que o desenrolo non se podía levar a cabo por riba dos dereitos da xente. ¿Xa non o lembras?. Dende logo e certo aquelo de que o poder provoca amnesia do prometido. O xeito con que os colectivos en contra do PXOM loitamos fíxolle moito dano a os vosos inimigos nas urnas, pero claro, nos somos prescindibles. Agora hai que estar a ben cos promotores, e ceder porcentaxe de vivenda protexida nos eidos urbanos, para que poidan vender pisos de luxo e encher ben a faldriqueira. No rural podedes meter toda a porcentaxe que sacades dos outros eidos, aí só vades facer barrios populares, e da o mesmo que se lles pague os terreos coma patacales, iso a os que os queren vender. Os que non queremos, xa estamos condenados, ¿non si?. Claro, por iso Carmela di que nos arranxemos cos promotores cando queiran expropiarnos.
O camiño do que falaba antes pasa polas rúas da cidade que defendemos, por iso volvemos a elas o xoves pasado, e así seguirémolo a facer. Aquí están as testemuñas gráficas. Cada vez somos máis, porque agora tamén veñen outros que antes estaban tranquilos, pero que agora non o teñen claro. Benvidos sexan.
E a ti, Caballero que me dixeches en persoa que o desenrolo non se podía levar a cabo por riba dos dereitos da xente. ¿Xa non o lembras?. Dende logo e certo aquelo de que o poder provoca amnesia do prometido. O xeito con que os colectivos en contra do PXOM loitamos fíxolle moito dano a os vosos inimigos nas urnas, pero claro, nos somos prescindibles. Agora hai que estar a ben cos promotores, e ceder porcentaxe de vivenda protexida nos eidos urbanos, para que poidan vender pisos de luxo e encher ben a faldriqueira. No rural podedes meter toda a porcentaxe que sacades dos outros eidos, aí só vades facer barrios populares, e da o mesmo que se lles pague os terreos coma patacales, iso a os que os queren vender. Os que non queremos, xa estamos condenados, ¿non si?. Claro, por iso Carmela di que nos arranxemos cos promotores cando queiran expropiarnos.
O camiño do que falaba antes pasa polas rúas da cidade que defendemos, por iso volvemos a elas o xoves pasado, e así seguirémolo a facer. Aquí están as testemuñas gráficas. Cada vez somos máis, porque agora tamén veñen outros que antes estaban tranquilos, pero que agora non o teñen claro. Benvidos sexan.
O señor concexal de tráfico, Xulio Calviño, lembrámoslle que e mellor que lea as peticións de manifestación que temos, e que se aprenda os horarios e traxectos das mesmas. Nos non queríamos estar preto de vinte minutos na Praza de España, queríamos movernos por onde sempre, pero tivemos que esperar ese tempo a que aparecese a Policía Local. Por certo, a nosa gratitude a Policía Nacional que se portou especialmente ben axudando á nosa organización. Vos sempre estades alí, vos non fallades.
Tamén estiveron fotógrafos e cámaras de televisión pero, de xeito incríbel, ningún medio de comunicación publicou nada no día seguinte. ¿A quén interesa que as protestas cidadás non cheguen a coñecerse?. Nos coñecemos uns cantos que quixeran calarnos, pero parécenos incríbel que sexan tantos e tan poderosos. Nembargantes, cicais estanse a descubrir, pois o poder está en poucas mans e só e cuestión de ser un pouquiño espabilado para saber quenes son os que queren botar sobor de nos un manto negro.
Pero o momento chegou de ser máis duros, xa fomos bos dabondo. Xa non nos vamos a comportar máis de xeito tan educado. O título danos unha pista, é unha canción da Guerra Civil. Esta nosa tamén é unha guerra, e tamén é civil. E temos armas civis cas que loitar. Señor Caballero, estamos a estudiar presentarnos coma acusación particular e esixir o cumprimento das sentencias de derribo nos casos que non se están a cumprir. Se as nosas demandas, que tanto vostede coma Carmela coñecen perfectamente, non se atenden, así o faremos, pois non nos deixan outra alternativa. As nosas vivendas son legais e vostede pretende legalizar as que non o son. Pois a o mellor aforrámoslle o traballo, eso si, a costa de deixar a o Concello sen cartos. Esto e a guerra e temos munición de groso calibre, así que recomendámoslle unha negociación inmediata. Esperamos a súa resposta en 10 días, antes de levar o PXOM ó pleno, ou verá a nosa demanda nos tribunais e a ver como cobran o soldo vostede e todos os demais traidores.
